Puka Puka

Puka Puka is afgelegen atol in het noordoosten van de Tuamotu archipel en behoort tot een subgroep van eilanden die ook wel de Îles du Désappointement wordt genoemd. Puka Puka is bijna ovaal van vorm met een lengte van 5,7 km en een breedte van 3 km. Het landoppervlak is 4 km² waarbinnen een lagune ligt van 2,2 km². Er wonen ongeveer 160 mensen op het atol.

Het enige dorp is Tehonemahina (aneder spelling: Teone-mahina) aan de westkant van het atol. In het noorden is er een airstrip waardoor het eiland met kleine propellervliegtuigen vanuit Tahiti kan worden bereikt. Puka Puka heeft geen haven, maar een aanlegpier, waar alleen met kleine boten kan worden aangelegd. De eilandbewoners voorzien in hun eigen levensonderhoud. Belangrijke voedsel-gewassen zijn kokosnoten, yam, taro en tropische vruchten. Hoofdvoedsel is vis, gevolgd door kip en het vlees van loslo-pende varkens. Er is geen toeristische infrastructuur. Tus-sen de lagune en de oceaan is geen voor boten bevaarbaar kanaal, alleen kano's kunnen in de lagune varen.

Puka Puka was de eerste van de Tuamotu eilanden, dat op 24 Januari 1521 door Ferdinand Magellaan werd waargenomen. Het toen onbewoonde atol noemde hij "eiland van teleurstelling", omdat hij er geen zoet water en weinig voedsel vond. De Nederlandse zeevaarders Willem Cornelisz Schouten en Jacob le Maire noemden het atol op 10 April 1616 "Honden Eylandt". Het eiland werd pas na de Tweede Wereldoolog bewoond. Het was het eerste eiland dat de bemanning van de Kon-Tiki te zien kreeg na vertrek vanuit Peru.

In 1958 trof een tropische cycloon (tyfoon) het eiland, waardoor het merendeel van de mannelijke bevolking omkwam omdat zij aan het vissen waren. Dit verlies werd later gecompenseerd door immigratie van andere eilanden die overbevolkt waren geraakt. In 1996 werd de nederzetting opnieuw bijna volledig verwoest door een tyfoon. Alleen met financiële steun van Frankrijk konden de gebouwen weer worden opgebouwd.