Tasmanië

Tasmanië, het op 240 km ten zuiden van Melbourne liggende eiland, wordt door steeds meer bezoekers bezocht. Het is een groen eiland, dat qua landschap veel meer op Europa lijkt dan op het Australische vasteland. Het is een heerlijk eiland om te reizen en je onder te dompelen in de prachtige natuur. Hiken, kajakken of fietsen, Tasmanië nodigt uit tot ontdekking en activiteit! 

Aantal inwoners van Tasmanië

Het eiland is zo groot als Nederland maar telt slechts 500.000 inwoners. Het is dus dun bevolkt en dat valt ook meteen op als u er bent. Er zijn schitterende natuurparken waar u heerlijk kunt genieten van de rust en de ongerepte natuur.

Klimaat van Tasmanië

Aangezien het klimaat vergelijkbaar is met dat van Nederland, vormt de lente en zomer de beste periode om Tasmanië te bezoeken.

Bezienswaardigheden van Tasmanië

Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, is een mooi gelegen stadje met een aantal interessante historische gebouwen. Op zaterdag is er een levendige markt bij Salamanca Place in het historische hart van de stad. De moderne luchthaven ligt op 20 km ten oosten van de stad. Na aankomst - bijvoorbeeld 's ochtends - en na een kort bezoek aan Hobart, gaat u in noordwestelijke richting naar Strahan. Maak een stop bij Lake St.Clair voor een korte wandeling. Lake St.Clair ligt aan de zuidzijde van Cradle Mountain. Het meer op de voorgrond en de ruige bergen op de achtergrond zorgen voor een prachtig panorama.

Strahan is de uitvalsbasis voor een bezoek aan het Gordon River National Park. Maak een cruise door Macquarie Harbour en over de prachtige Gordon River. U ziet Sarah Island, het beruchtste gevangeniseiland van Australië. Gordon River stroomt door een uniek regenwoud, met zeldzame planten en dieren.

Uw volgende bestemming is Cradle Mountain, maar volg een route via de noordkust zodat u Burnie en Stanley kunt bezoeken. De vreemde tafelberg bij Stanley wordt "The Nut" genoemd. U kunt met een kabelbaantje omhoog en heeft hiervandaan een prachtig uitzicht over het kustgebergte van het Rocky Cape National Park. In het hart van Tasmanië liggen de Cradle Mountains, een ruig gebergte met prachtige bergpieken, ravijnen, valleien en meren. Het Cradle Mountains National Park is door z'n unieke flora en fauna op de World Heritage List geplaatst.

Op weg naar de oostkust is het de moeite waard om een paar uur te stoppen in Launceston. De stad is de op één na oudste stad van Australië en heeft tal van historische gebouwen. Bezoek ook de nabij gelegen Cataract Gorge. U heeft vanaf Launceston qua route twee mogelijkheden, of u volgt de noordoostkust langs Mt. William National Park of u rijdt meer binnendoor naar Freycinet National Park, zodat u de historische stenen brug bij Campbell Town kunt zien. Welke route u ook kiest, het landschap onderweg is schitterend. Freycinet National Park ligt op een schiereiland met prachtige baaien en ruige rotsformaties. Maak in ieder geval de wandeltocht naar Wineglass Bay.

Op de terugweg naar Hobart volgt u het lieflijke landschap langs de oostkust tot aan Port Arthur. De ruïnes van dit beruchte gevangeniscomplex geven nog steeds een goede indruk van de erbarmelijke omstandigheden waarin de hierheen gebrachte gevangenen moesten leven. Van Port Arthur is het nog 100 km naar Hobart.

Tasmanië raakt steeds bekender en populairder en terecht, want deze kleinste staat van Australië heeft een heel eigen karakter en een overweldigend mooi, bergachtig en ruig landschap. Een fantastische bestemming voor families, natuurliefhebbers en voor wandelaars.

Plan uw verblijf in Tasmanië niet te krap. Neem tenminste een week de tijd om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien, maar beter nog is 10 dagen. Het beste kunt u vertrekken vanuit Hobart en vervolgens steeds 2 overnachtingen maken in resp. Strahan, Cradle Mountain National Park en Freycinet National Park. De laatste overnachting is dan in Hobart.

U bereikt Tasmanië per ferry, de Spirit of Tasmania vaart 2x daags vanuit Melbourne naar de plaats Devonport. Deze ferry-overtocht duurt ca. 9 uur en gaat zowel overdag als 's nachts (afhankelijk van het seizoen). Maar makkelijker en sneller (en meestal ook goedkoper) is vliegen. Er zijn diverse vliegverbindingen naar Hobart en Launceston.

Het Tasmaanse grondgebied omvat ook twee andere eilanden, King Island en Flinders Island. Deze liggen tussen het vaste land en Tasmanië in. De zeestraat tussen Tasmanië en het "Noordelijke Eiland" van Australië (zoals de lokale zeggen), staat ook wel bekent als de Bass Strait. Tasmanië is te bereiken per ferry vanaf Melbourne. Reken hiervoor ongeveer 8 uur. Vliegen gaat sneller. U kunt ook kiezen om eventueel een stopover te maken op Flinders Island of op King Island.

Geschiedenis

Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste mensen in Australië. De oudste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden in Australië kunnen zijn aangekomen.

Eerste bewoners

Volgens onderzoekers kwamen de eerste mensen ongeveer 40.000 jaar geleden naar Tasmanië, mogelijk via een landbrug tussen het eiland en Australië in de Bass Strait. Toen de landbrug verdween door de zeespiegelstijging bleef de menselijke populatie op het eiland ongeveer 10.000 jaar grotendeels geïsoleerd van de buitenwereld.

In de Warren Cave in de Maxwell River Valley hebben archeologen recentelijk sporen gevonden van Tasmaniërs die 35.000 jaar gelden op het eiland leefden, wat bewijst dat de Tasmaniërs de meest zuidelijk wonende groep mensen was tijdens het pleistoceen. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen.

Tasmaniërs zagen er uit als zwarte Afrikanen. Ze waren ook vrij groot. De mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter groot. Lange tijd werd aangenomen dat de Tasmaniërs geen manieren hadden om de zeeën te bevaren, en derhalve tot de komst van de Europeanen geen contact hadden met volkeren van buiten het eiland. Ze zouden derhalve ook nooit technologieën en ideeën hebben uitgewisseld met bijvoorbeeld de Aboriginals uit Australië. Recente archeologische opgravingen spreken dit idee echter tegen. Zo'n 4000 jaar geleden begonnen de Tasmaniërs minder zee-voedsel te eten, en meer vlees van de grotere zoogdieren op het eiland zelf zoals kangoeroes en wallabies. Ook gingen ze andere gereedschappen gebruiken.

Een ander veel gehoord verhaal is dat de Tasmaniërs nooit de kennis hadden om vuur te maken, maar ook dit wordt tegengesproken door archeologische vondsten. Mogelijk waren ze ook meer bedreven in zeevaart dan lange tijd werd aangenomen. Het lijkt er meer en meer op dat ze in staat waren kleine kano's te bouwen om mee naar nabijgelegen eilanden te varen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Hun populatie bedroeg 3.000 à 10.000. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

Abel Tasman

Abel Tasman ontdekte het eiland op 24 november 1642 voor de gouverneur van Indië, genaamd Van Diemen. Hij noemde het eiland naar zijn opdrachtgever: Anthoonij van Diemenslandt noemde. Anthonie van Diemen, gouverneur- generaal van Nederlands Oost-Indië, stuurde Abel Tasman op zijn ontdekkingsreis naar Nieuw-Holland (het tegenwoodige Australië). In 1803 kwam Van Diemensland in Britse handen. In 1856 kreeg het eiland een nieuwe naam namelijk Tasmanië als eerbetoon aan Abel Tasman.

Europese kolonisatie

De Britten waren de eerste Europeanen met een kolonie in Tasmanië. Al snel ontstonden er conflicten tussen de Tasmaniërs en de Europeanen. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur de krijgswet af. In amper 30 jaar tijd (1803 – 1833) werd de populatie van de Tasmaniërs gereduceerd van 5000 naar ongeveer 300, veelal door ziektes die Europese ontdekkingsreizigers en kolonisten met zich meenamen en door conflicten. Tussen 1803 en 1823 vonden er tevens twee grote oorlogen plaats tussen de Europeanen en de Tasmaniërs. De Europeanen ontvoerden onder andere Tasmaanse kinderen als werkkrachten.

Vanaf 1824 laaide het conflict verder op toen de Europeanen de Tasmaniërs steeds minder tolereerden in de kolonie, en de Tasmaniërs op hun beurt Europese boerderijen en nederzettingen beroofden. Tussen 1826 en 1831 voerden de Tasmaniërs geregeld guerrillaoorlogen tegen de kolonisten. George Augustus Robinson, een Christelijke missionaris, sloot in 1833 vriendschap met enkele van de laatste Tasmaniërs waaronder Truganini. Hij leerde hun taal en overtuigde hen te vertrekken naar een nieuwe nederzetting op Flinders Island waar hij hen een betere leefomgeving beloofde, met een mogelijke terugkeer naar Tasmanië in de nabije toekomst.

Eenmaal op Flinders Island werden ze echter aan hun lot overgelaten. Van de 300 Tasmaniërs die op het eiland arriveerden, stierven er 250 in de 14 jaar erna door slechte leefomstandigheden. In 1847 vertrokken de laatste 47 volbloed-Tasmaniërs naar hun laatste nederzetting in Oyster Cove. Rond deze tijd zagen de Europeanen hen niet langer als bedreiging. De Tasmaniërs vertoonden zich nog geregeld op officiële bijeenkomsten. In 1859 was hun aantal teruggebracht tot ongeveer een dozijn. In 1876 stierf de laatste volbloed-Tasmaan, een vrouw genaamd Truganini. De stoffelijke overschotten van de Tasmaniërs uit Oyster Cove werden respectloos behandeld gedurende de jaren 60 van de 19e eeuw. Veel musea claimden de botten voor hun collecties ondanks het geloof van de Tasmaniërs dat de ziel van een mens alleen kan rusten als zijn lichaam in zijn thuisland begraven is. Het skelet van Truganini lag tot 1947 ook in een museum. Op 13 augustus 1997 uitte de Tasmaanse regering officieel spijt over de wandaden tegen de Tasmaniërs. In 2006 was Tasmanië de eerste staat van Australië waarin de overheid een financiële compensatie gaf aan de gestolen generaties. Momenteel zijn veel mensen bezig met pogingen de laatste resten van de cultuur van de Tasmaniërs te bewaren.

Nakomelingen van de Tasmaniërs

Officieel zijn de Tasmaniërs vandaag de dag uitgestorven daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer in leven zijn. Er zijn echter wel veel nakomelingen van de originele Tasmaniërs. Verder is veel van de oude cultuur en taal van de Tasmaniërs verdwenen. Momenteel zijn er ongeveer 150.000 mensen die rechtstreeks afstammen van de originele Tasmaniërs. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw zijn er campagnes opgezet om deze mensen te laten erkennen als Tasmaniërs, en dus de inheemse bevolking van Tasmanië. Een bekende groep van deze nakomelingen is de 'Lia-Pootah'. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.

Leefgewoonten van de Tasmaniërs (Palawa's)

De Palawa's leefden in zeventig tot vijfentachtig groepjes van tussen de dertig en tachtig leden. Iedere groep had een territorium van tussen de vijf- en achthonderd vierkante kilometer. De Tasmaniërs vormden negen grotere sociale eenheden of stammen, met een gemeenschappelijke taal en cultuur. Over hun religieuze praktijken geloofsvoorstellingen is nauwelijks iets bekend. Het is wel bekend dat de Palawa's 3500 jaar geleden om onbekende redenen stopten met het eten van vis. Sindsdien aten zij vooral schelp- en schaaldieren en pinguïns.